Değerli Dostlar bugünkü yazımın konusu, “Gazetecilikte Etik konular” hakkında Son günlerde okuduğum bir köşe yazısı, bana mesleğimizin en acı gerçeğini yeniden hatırlattı. Meğer bir meslektaşımız, başka bir meslektaşını arayıp “paralı haber yaptırmak” istemiş de bu durum köşeye taşınmış. Ne var bunda meslektaşımda kazansın istemiş Sanki bu meslekte para kazanmak gazeteci için işlenebilecek en büyük günahmış gibi… Bir dakika! Gazeteci dediğiniz insan değil mi? Et, kemik, kan, can… Ailesi var, evi var, çocuğu var, faturası var. Gazeteci de tıpkı öğretmen, mühendis, esnaf gibi emek verir ve karşılığında kazanç elde etmek ister. Üstelik bizim işimiz, öyle masa başında saat saymakla da bitmez; gün gelir gece yarısı cenazeye gideriz, gün gelir fırtınanın ortasında haber kovalarız, gün gelir bir dosyanın peşinde günlerce evimize uğramayız. Şimdi çıkıp soruyorum: Gazetecinin para kazanması suç mu? Geçmişi unutan bazı meslektaşlarımız, bütçeli haber konusunu ahkâm keser gibi kaleme alıyor. Hangi gazeteci reklam aboneliği, özel günlerde alınan tebrik ilanı, seçim dönemindeki kampanya gelirleri dışında başka bir gelir kaynağı bulabiliyor? Türkiye’de medya sektöründe gerçek tabloyu bilen biliyor. Hele yerel basında, seçimler ve bayramlar adeta can suyu gibidir. Bunda utanacak, saklayacak ne var? Adaylar da biliyor, gazeteciler de. Herkes bütçesi ölçüsünde iş yaptırır. İşin doğası bu. Ama gel gör ki, bazılarının diline düştünüz mü, bir anda “etik dersi” verilmeye başlanır. Arkadaşlar, etik mi diyorsunuz? O zaman gelin Pandora’nın kutusunu açalım. Bir zamanlar Antalya Büyükşehir Belediyesi’nin basına maaş verdiği listeyi hatırlıyor musunuz? Basın listesindeki isimleri unuttunuz mu? Menderes Türel döneminde yaşananları? Eğer gerçekten etik tartışması yapmak istiyorsak, önce o defterleri açalım. Çünkü orada yazanlar, bugün konuştuğumuz küçük hesapların çok ötesindeydi. Ama yok, biz birbirimize laf çarpıtarak, köşelerden iğneleyerek, meslektaşımızı sosyal medyada hedef göstererek yol almayı daha çok seviyoruz. Peki soruyorum: Hepsini bırakıp birbirimizle mi uğraşacağız? Eğer öyleyse, o zaman odalarla, birliklerle, basın kuruluşlarıyla kurulan ilişkilerden başlayalım mı? Burada mesele, bir meslektaşın iyi niyetle ilettiği bir iş teklifini art niyetle köşeye taşımaktır. Ben de o köşe sahibine soruyorum: “Torkiş” yetmedi mi? Hamudu götürdükten sonra küçük lokmalarla uğraşmak kolay gelir tabii. Ama küçük lokmalar yorucudur; üstelik onlar da “etik” maskesiyle hedefe konur. Açık söyleyeyim, bu paylaşımın hedefi Ali Polat ve diğer adaylara  değil, tüm gazetecilerdir. Mesleğimizin saygınlığına yapılmış bir saldırıdır. Ve son bir söz… Gazeteci para kazanır. Kazanmalıdır. Bu, ayıp değildir. Ayıp olan, meslektaşının ekmeğine göz dikmektir.