Babalar Günü geldi yine. Her yıl haziranın bu vakitlerinde, vitrinler süslenir, reklamlarda babalar kahraman ilan edilir, sosyal medyada sıcacık baba-oğul ya da baba-kız kareleri paylaşılır. Ama bazıları için bu gün, bir kutlamadan çok, bir sızıya dönüşür. Benim için olduğu gibi… Ne zaman “Babalar Günü” dense, içimde tarifsiz bir boşluk yankılanıyor. Sanki kelimeler boğazımda düğümleniyor, nefesim eksiliyor. Oysa bir zamanlar ne çok şey vardı sana söylemek istediğim… Ve şimdi hiçbirini duyamayacak olman, en ağır gerçeklerden biri. Babam… Sessiz gücüm, gölgesinde huzur bulduğum çınar. Sen gittin gideli her şey biraz daha eksik, biraz daha sessiz. Bayram sofralarında bir sandalye boş, anılarda bir kahkaha yarım. Ve bugün… Babasız geçen bir Babalar Günü daha. Senin olmadığın bir Babalar Günü, kalabalıklar içinde yalnız hissettiriyor insanı. Her “Baba” sesiyle içim titriyor, sanki biri inadına bastırıyor anılarımın üzerine. Oysa seninle geçirdiğim kısacık zaman bile, bana bir ömürlük öğreti bıraktı. Duruşunu, bakışlarını, susarken bile söylediklerini unutmadım. Hep içimde taşıyorum seni, senin öğrettiklerini. Biliyorum, bazı yokluklar zamanla alışkanlığa dönüşür. Ama senin yokluğun, hiçbir zamana sığmıyor. Her Babalar Günü'nde yeniden büyüyor içimde özlemin. Her gün biraz daha seni anlamak, seni daha çok özlemek demekmiş meğer… Bu yazıyı okuyan ve hâlâ babası hayatta olan herkese sesleniyorum: Sarılın. Vakit varken, vakti dolmadan… Çünkü bir gün geliyor, sarılmak için sadece bir fotoğraf kalıyor geriye. Bir ses kalıyor kulakta çınlayan ama cevap veremeyen. Benim Babalar Günü hediyem, sadece bir dua artık. Ve içimde eksilmeyen bir sevgi.  Nur içinde yat babam… Seni hiç unutmadım, hiç unutmayacağım. Ayrıca Fedakârlıklarıyla ailesine kol kanat geren, sevgisiyle evine ışık saçan tüm babaların ve baba gibi yüreğiyle rehberlik eden herkesin Babalar Günü kutlu olsun. Hayatımızdaki yeri doldurulamaz kahramanlara, iyi ki varsınız. Sevginiz, gücünüz ve emeğinizle her zaman en özel yerdesiniz.